Aaron en Lena gaan hun neus achterna
Vier en een half jaar geleden verhuisden Aaron en zijn vader met hun hondje Lena van het centrum van Amsterdam naar het centrum van Rotterdam. “We grappen wel eens dat we hier zijn komen wonen voor de hond. Onze woning heeft veel buitenruimte en we wonen op stokworp afstand van het Museumpark en park bij de Euromast zodat Lena dagelijks lekker veel groen kan opsnuiven”, zegt Aaron.
Hoe oud Lena is weten ze niet precies maar 14 jaar moet ze inmiddels zeker zijn. Lena is geboren en getogen in Moskou, waar ze van de straat in het asiel belandde. Via een stichting werd ze door Aaron en zijn vader ‘geadopteerd’. “Als kind smeekte ik mijn vader om een hond. Andere kinderen hebben broertjes en zusjes maar ik heb niemand”, bedelde ik dan.
Kort nadat zijn vader hersteld was van een zware operatie, kwam Aaron’s wens in vervulling en konden ze Lena op Schiphol ophalen. “Ik was bloednerveus en het was in het begin best heftig om een hond in huis te nemen die dat helemaal niet gewend was. Mijn vader riep dat hij haar een deadline ging geven waarop ze aangepast moest zijn en ik vroeg steeds weer opnieuw of ze de deadline al gehaald had?”
In de eerste jaren dat ze in Rotterdam woonden, liepen Aaron en zijn vader regelmatig lange wandelingen met Lena.
Zo konden ze Rotterdam en haar omgeving beter leren kennen: van het Kralingse Bos tot de Lage- en Hoge Bergse bossen, van de Carnisse Grienden aan de Oude Maas tot het Ruigeplaatbos in Hoogvliet, van het Prinses Beatrixpark in Schiedam tot de Broekpolder in Vlaardingen, ze trokken er soms hele dagen op uit.
“Met de metro ben je zo de stad uit en kun je kilometers maken door het groen”, aldus Aaron.
“Mijn vader had laatst berekend dat hij in de afgelopen tien en een half jaar met Lena de afstand van Noordpool naar Zuidpool heeft gelopen.
Ze zijn nu weer op weg terug naar boven”, grapt hij. “Nu Lena wat ouder is, loop ik nog vier keer per week met haar langs de Maas van de Erasmusbrug naar de Willemsbrug en terug.
De oudoom van mijn vader was één van de mariniers die in de oorlog de Willemsbrug verdedigd hebben, dus daar staan we soms even bij stil”. Aaron vindt het jammer dat er maar een klein gedenkplaatje hangt op de Boompjeskade. “We vergeten snel wat onze voorouders voor ons gedaan hebben.”
Aaron werkt vier avonden per week in de spoelkeuken van de SS Rotterdam. Daarnaast is hij actief bij Young010, de jongerenadviesraad van Rotterdam. In het weekend is hij bij zijn moeder in Amsterdam en gaat hij daar stappen met mijn maten. “Rotterdam is om te werken, Amsterdam om te feesten.”
Toen hij een paar jaar geleden klaar was met de middelbare school is hij een lerarenopleiding gaan doen aan de Hogeschool Rotterdam, maar ondanks de interessante vakken merkte hij na een tijd toch dat het niet ‘zijn ding’ was.
Hij heeft toen een tussenjaar genomen en is daarin een tijd gaan reizen met vrienden. “Ik hoopte dat ik daarna beter zou weten welke kant ik op zou willen, maar dat was helaas nog niet het geval en daarom heb ik nog een tussenjaar genomen”, zegt hij. “Ik werk in de spoelkeuken om geld te sparen zodat ik begin volgend jaar weer op reis kan, dit keer in mijn uppie.
Ik voel me thuis in Zuidoost-Azië en zal starten in Kuala Lumpur en vandaar mijn neus achterna gaan. Dat heb ik van Lena geleerd.”
