Staat van de straat – Wijnkade
‘Miljeufriek’, noemden ze Buurman B. vroeger. Alsof-ie elke dag op sandalen en een ban-de-bom-schoudertas onderweg was naar een portie bruine rijst met tofoe. Buurman B. kan er nu wel om lachen, maar toen niet.
Toen ging-ie in diskussie, begon over de vuile lucht die we met z’n allen inademen, zure regen, de auto’s die overal de ruimte inpikten, het water in de havens dat geel en bruin was en stonk, het steen en beton dat het overal won van het groen. Zeker, een fanatiek verdediger van een gezond milieu, dat was-ie toen al.
De laatste tijd leek het tij te keren. ‘Miljeufriek’ was geen scheldwoord meer, die ene politicus die ze eerst nog ‘klimaatdrammer’ noemden had het nu zelfs tot minister geschopt. Je zag het overal. Die jongelui die hier kwamen wonen wilden toch ook een gezonde omgeving, voor zichzelf en voor hun kleintjes.
Buurman B. zag de voorbeelden om zich heen: steeds meer mensen op de fiets, vega-produkten bij de buurtsuper, een groentetuintje op de Jufferkade, gescheiden afval-inzameling… Hoewel, had-ie jarenlang z’n plastic afval apart gehouden en netjes in zo’n aparte container gegooid, zat er opeens een sticker op dat het niet meer hoefde, ze zouden het plastic zelf wel uit het huisvuil halen… Stank voor dank.
Buurman B. zuchtte. Zeker, de tijd was rijp voor vergroening. Maar waarom duurde het allemaal zo lang? Neem nou het water. De Rijn was ooit het riool van Europa. ‘De zalm terug in de Rijn’ werd toen ook zijn strijdkreet, en inderdaad, de rivier was nu een stuk schoner.
De Duitsers en Fransen waren daar wel meer dan twintig jaar mee bezig geweest. Schoner, maar nog lang niet echt schoon… In de Wijnhaven en de Leuvehaven werd ’s zomers zelfs gezwommen.
Moest je alleen niet weten dat die boten die er liggen hun afvalwater gewoon laten lopen… Hij had aan de bel getrokken, maar niemand ging er echt over, moeilijk, moeilijk, en dan moest er ook nog betaald worden… Jammer. Waarom geen aansluiting op het riool of een eigen afvalzuivering op elke boot? Nou dan. Maar nee hoor. Wel een bordje ‘Niet zwemmen’ bij de Leuvehaven, maar dat is vanwege de drukte van het scheepvaartverkeer.
Iedereen wil nu wel wat aan het milieu doen, dacht Buurman B. Het klimaat redden, de aarde, de toekomst van je kleinkinderen… Maar het moet wel makkelijk, en het mag liever ook geen geld kosten. Hij dacht aan al die vergaderingen met z’n buren over energiebesparing.
De huizen aan de Wijnkade waren bij de bouw al aangesloten op stadsverwarming, dus ‘van het gas af’ was geen probleem, dat waren ze al lang. Maar ook stadsverwarming komt van fossiele energie, moest hij dan uitleggen.
En zorgt dus ook voor klimaat- verandering. En dus had het ook zin om op die warmte te besparen. Als je maar wilde. Dubbel glas, dat kwam er: het kostte wat, maar dan had je ook wat. Maar eigenlijk moest je ook de muren isoleren. Dat werd moeilijk. Keuzes maken. Doe je het aan de binnenkant, dan wordt je huis kleiner; doe je het aan de buiten-kant, dan wordt je huis lelijk.
En wie ging dat betalen? En dan ook nog zonnepanelen op het dak? Van wie was dat dak eigenlijk? Ze kwamen er niet uit. En dus bleef het zoals het was. Zucht. Buurman B. voelde zich bijna weer de ouderwetse miljeufriek van vroeger. Onbegrepen.
(PA)
