Wim Moerman en Vendu Rotterdam
Na een bezoek van één van onze fotografen aan Vendu Rotterdam in de Kipstraat 54 ontstond het idee om meer hierover te weten en te publiceren. Wim, directeur van het venduhuis, was bereid om hierover geïnterviewd te worden. Hij heeft heel lang in het Centrum van Rotterdam gewoond en ontving de Stadsruit toen aan huis en nu ook op kantoor.
Gevraagd naar mijn Surinaams accent blijkt dat Wim iets meer weet over Suriname dan de gemiddelde Nederlander. Hij is namelijk bestuurslid van Stichting Sikkelcelfonds, een fonds dat financiële ondersteuning en stimulans geeft aan onderzoek naar effectieve behandeling en genezing van Sikkelcelziekte. Deze ziekte is ontstaan in gebieden rondom de evenaar, dus ook in Suriname, en komt nu door migraties over de hele wereld voor. Zijn maatschappelijke betrokkenheid heeft geleid tot het bestuurslidmaatschap.
Na deze korte uitleg geeft Wim iets van zijn achtergrond weer: ‘Ik heb VWO gedaan en daarna accountancy, vier dagen werken en één dag school. Eén van mijn eerste klanten was het venduhuis. Als 18-jarige jongen kwam ik hier de boekhouding controleren. In 2007 ben ik als registeraccountant CFO geworden bij SnowWorld.
In die tijd heb ik niet alleen financiën gedaan maar ook operationeel management. In ieder geval ging ik hier bij het venduhuis weg als accountant.
Het toenmalige bestuur bestond uit notarissen en heeft de statuten aangepast waardoor ik commissaris kon worden. Dit heb ik 12 jaar gedaan’. Op dit punt beland is het goed om een korte historische uitleg te geven over het ontstaan van Vendu Rotterdam. Vanaf het moment dat Nederland onder Frans gezag kwam (1810) en hier de Franse wet werd geïntroduceerd, behoorde de verkoop van onroerende en roerende goederen te geschieden onder toezicht van een notaris.
Napoleon heeft toen bedacht dat er venduhuizen moesten komen in Nederland om op ordentelijke wijze openbare verkoop van spullen te organiseren. Toen hebben notarissen dit georganiseerd en zo zijn venduhuizen ontstaan. Hierdoor kon het verkopen efficiënt worden georganiseerd volgens de spelregels.
Het veilinghuis van Rotterdam, Vendu Rotterdam, bestaat sinds 1812 en is één van de oudste bedrijven van deze stad.Wim vertelt verder over de ontwikkelingen rondom het venduhuis: ‘Tot 2 jaar geleden is het eigendom geweest van Rotterdamse notarissen. Het was een coöperatie. Er was een raad van commissarissen en daar was ik onderdeel van. In de regelgeving van het notariaat ontstonden spanningen op het bezit van het bedrijf en het uitvoeren van de functie van de notarissen.
Het is een belangrijke functie voor ons dat wij boedels verwerken en dat de spullen openbaar verkocht worden. Er is een notaris bij betrokken en dan zou je een schijn van belangenverstrengeling kunnen krijgen. Twee jaar geleden is een traject ingezet waarna ik als grootste aandeelhouder mij nu zie als een soort beheerder van het bedrijf. Ik heb nu ruim 30 jaar affiniteit met dit bedrijf, ik vind de bedrijfstak leuk, ik vind het pand leuk en de mensen leuk. Ik wil het niet loslaten en wil het bedrijf weer een decennium verder helpen’.
Welk advies kan Wim geven als iemand een mooi vaasje ziet in het venduhuis en moet gaan bieden maar geen ervaring heeft?
Wim verwijst naar hun site: vendurotterdam.nl waarin veel informatie wordt gegeven. Ook uitleg over het kopen, verkopen en bieden. Wim: ‘Er zijn ook meerdere partijen die dit doen bijvoorbeeld veilinghuis catawiki.nl, een belangrijk platform voor verzamelaars. De laatste jaren is ook vakantieveilingen.nl bekend waarin vakanties en uitjes gekocht kunnen worden.
Bij het veilen geldt dat als je geluk hebt en er is niemand anders geïnteresseerd je voor een mooi bedrag kan inkopen. Wij hebben ook een maatschappelijke functie, bijvoorbeeld mensen die te maken hebben met het overlijden van een dierbare. Soms moet er met hun achtergebleven boedel op korte termijn een oplossing gevonden worden, bijvoorbeeld als het huis opgeleverd moet worden.
Dankzij onze samenwerking met andere partners zoals Jan den Otter Transport en Lorenz veilingen kunnen wij de hele boedel meenemen zodat niet alles naar de vuilstortplaats gebracht hoeft te worden. Hierdoor kunnen ook spullen die geen kunst en antiek zijn een tweede leven krijgen en doen wij ook mee aan het terugdringen van de berg afval. Na de afgelopen 210 jaar moet dit meer bekendheid krijgen. Wij zijn steeds meer aanwezig in de kranten en online om meer te doen aan onze zichtbaarheid en bekendheid’.
‘De laatste jaren hebben ook veranderingen plaatsgevonden in het veilen. De venduhuizen die vroeger waren opgericht hadden een lokaal karakter maar doormiddel van de media is de wereld kleiner geworden. Toen ik in 1990 hier kwam was er nog geen internet en was de zaal soms te klein. Tegenwoordig kunnen de mensen thuis zitten en op de laptop de veiling volgen.
Bij het bieden kunnen ze op de knop drukken en hun bod brengen. Je ziet dus een tendens dat steeds minder mensen naar de veilingzaal komen. Iemand in Frankrijk, Engeland of elders kan net zo goed bieden als iemand die hier in de Hoogstraat woont.
Een ander systeem is dat je een veiling hebt op internet. Je ziet dan een timer met seconde teller. Als iemand op een knop drukt komt er nog drie minuten bij. Dit gaat door totdat niemand meer biedt. Voordeel hiervan is dat het ordentelijker gaat, je hebt meer tijd en alle foto’s en beschrijvingen bij de hand’.
Tot slot geeft Wim een belangrijke toevoeging voor mensen die bijvoorbeeld een schilderij of een vaasje hebben geërfd, willen weten wat het waard is en het zouden willen verkopen: ‘Elke vrijdag hebben wij hier experts en kunnen wij een afspraak maken om hiermee langs te komen.
De mensen kunnen dan besluiten om het te laten veilen of niet. Binnenkort gaan wij naar de Kunstuitleen aan de Goudsesingel en waarschijnlijk na de zomer bij het Maritiem Museum. Wij doen daar een taxatiedag. Via kanalen van die partijen, op lokale media en op onze website wordt het bekend gemaakt’.
(ck)
